Kontrowersyjna, głośna i uwielbiająca przepych. Tak w skrócie można scharakteryzować królową Boleyn. Szturmem wdarła się w życie Henryka VIII i doczekała się równie głośnego, chociaż bardzo smutnego, końca.
Anna Boleyn była córką Tomasza Boleyna, szanowanego poligloty i dyplomaty, który z ramienia króla Henryka VIII uczestniczył w licznych misjach dyplomatycznych. Boleyn cieszył się poparciem i estymą króla przez cały okres trwania małżeństwa jego córki z królem Anglii. To właśnie w tym czasie Boleyn otrzymał tytuły hrabiego Wiltshire i markiza Ormonde.
Matką Anny Boleyn była Elżbieta Howard. Elizabeth była szlachcianką. Na świat sprowadziła pięcioro dzieci. Dwukrotnie dostąpiła zaszczytu bycia damą dworu. Pierwszy raz u królowej Elżbiety York, a następnie u Katarzyny Aragońskiej. Badacze nie są zgodni co do daty przyjścia na świat Anny. Szacuje się, że był to rok 1501 lub 1507.
Anna Boleyn zadebiutowała na brytyjskim dworze w dniu 4 marca 1522 roku. Powodem była wystawiana na cześć ambasadorów cesarza sztuka. Młoda Anna zagrała wówczas rolę Wytrwałości. Swoje wdzięki zaprezentowała w skomplikowanym tańcu i od razu skupiła na sobie wzrok publiczności. Kiedy wzrok na przyszłej wybrance serca skupił król – tego dokładnie nie wiadomo. Najpewniej zgrabną i pełną uroku Annę dostrzegł w momencie, gdy nad jego małżeństwem zawisło widmo braku szans na wspólne potomstwo płci męskiej.
W roku 1526 król Henryk VIII wyszedł z propozycją, aby Anna stała się jego oficjalną kochanką. Oficjalne kochanice króla otrzymywały nawet z tej okazji formalny tytuł: maitresse en titre. Anna Boleyn odmówiła królowi, stawiając sprawę jasno: albo zostanie prawowitą żoną albo z romansu nici. Zdeterminowany Henryk w przeciągu roku przystał na warunki Anny i obiecał „rozwód” z Katarzyną Aragońską, matką swojej jedynej żyjącej córki z prawego łoża Marii Tudor.
Anna Boleyn zamieszkała na angielskim dworze w 1527 r. Na obiecany ślub miała jednak jeszcze poczekać. Procedura unieważnienia małżeństwa jej przyszłego ślubnego przeciągała się niemal w nieskończoność. W pewnym momencie dla wszystkich stało się jasne, że papież Klemens VII nie uzna królewskiego małżeństwa za nieważne. Król Henryk VIII musiał opracować nowe rozwiązanie. Pomogła mu w tym Anna, podsuwając reformatorskie publikacje autorstwa m.in. Williama Tyndale’a, Simona Fisha i wielu innych. W 1534 roku, za zgodą parlamentu i prymasa Anglii Thomasa Cranmera, ogłoszona została niezależność Kościoła Anglii od Rzymu, a król stał się zwierzchnikiem nowego tworu. Na mocy aktu supremacji Henryk, jako boży pomazaniec, mógł podjąć decyzję o unieważnieniu swojego pierwszego małżeństwa.
Ślub Anny Boleyn z królem Henrykiem VIII Tudora odbył się w tajemnicy w dniu 25 stycznia 1533 w Londynie. Panna młoda była już w tym czasie brzemienna. Koronacja Anny była wydarzeniem pełnym przepychu i majestatu. Szacuje się, że na defilady, parady, bankiety, pokaz sztucznych ogni i wiele innych atrakcji wydano 46 tys. funtów. Niedługo po koronacji królowa wydała na świat dziecko – była to dziewczynka. Henryk VIII nie krył złości i rozczarowania. Kolejne ciąże kończyły się u Anny poronieniami. W jednej z nich Boleyn była z chłopcem, co ostatecznie zakończyło sielskie życie małżonków. Król nie stronił od kochanek, w międzyczasie zmarła jego pierwsza żona Katarzyna. Finalnie Henryk ogłosił, że Anna uwiodła go za pomocą czarów.
12 maja 1536 roku odbył się proces Anny Boleyn. Królowa oskarżona została o cudzołóstwo, kazirodztwo i zdradę stanu. Nie ulega wątpliwości, że zarzuty były spreparowane, a Henryk próbował pozbyć się Anny za wszelką cenę. Tydzień po procesie odbyła się egzekucja królowej. O świcie została zgładzona przez ścięcie głowy. Anna Boleyn została pochowana w masowym grobie na terenie zamku Tower of London w kaplicy St. Peter ad Vincula.
Zdjęcie główne: English school/Public domain/Wikimedia Commons
